امیدوارم حال و احوالت در غیبت خوب باشد!
خوبی آقای من ؟
به هر سوی زمین که می روم
به هر گوشه ی خلقت که نگاه می کنم
هر صدایی که می شنوم
همه…
یاد ترا در خاطرم زنده می کند
و جز تو در ذرات وجودم حاضر نمی شود
مانده ام من که ترا ندیده ام!
من که ترا در مقام والای امامت ت نمی شناسم !
من که روسیاهم از کوله بار گناهان
چه شد در خلقت به تو رسیدم
و عشق به تو روح و جانم را لبریز کرد
مانده ام من که صدای آسمانی ترا نشنیده ام
چه شد که دیوانه ی ندای ” أنا المهدی ” ات شده ام
در ابتدای ظهور
مانده ام من که ترا به زبان اهل معرفت نمی شناسم
و عارفانه ترا نمی سِتایم
چه شد که زبانم را ناطق به این عاشقانه ها کردی؟
مانده ام من که از درک حضور تو به عشقی ساده رسیدم
چه شد تو حضوره جاری در لحظه هایم شدی؟
مانده ام من که از درک رحمت حاضر بودنت
در خلقت بی بهره ام
چه شد زبانم قلبم جانم به شکرانه ی عشقت در سجده شد؟
مانده ام من که ترا نمی بینم چه شد بیقراره تاب گیسویت شدم؟
چه شد بیقراره برق چشمانت شدم ؟
چه شد مرا به عشق خود خواندی در زمین ؟
می دانم
مرا که تنها دیدی در زمین دلت تاب نیاورد بی عشق بمانم
و آرزوی مُردن کنم : خودت آمدی
از منظر نگاهم عبور کردی و
با یک نگاه دلم را بُردی
و دلم را شیفته ی حضورت کردی
آرزویم این است از این حضور به ظهوری آسمانی برسم و
ار ابتدای ظهور با تو هم قدم باشم در زمین
عاشقی دردسری بود نمی دانستیم
حاصلش خون جگری بود نمی دانستیم
پر گرفتیم ولی باز به دام افتادیم
شرط، بی بال و پری بود نمی دانستیم
آسمان از تو خبر داشت ولی ما از تو
سهممان بی خبری بود نمی دانستیم
آب و جاروی در خانه ما شاهد بود
از تو بر ما گذری بود نمی دانستیم
این همه چشم به راهی نگرانم کرده
خود این هم نظری بود نمی دانستیم
مصطفی صابر خراسانی
حضرت امام على (عليه السلام) فرمود:
شهر رمضان شهر الله و شعبان شهر رسول الله و رجب شهرى؛
رمضان ماه خدا و شعبان ماه رسول خدا و رجب ماه من است.
(وسائل الشيعه، ج 7 ص 266، ح 23)
کاش صبور بودیم، کاش تاب طولانی شدن غیبتت را داشتیم، کاش در این راه طولانی تو هلاک نشویم! کاش از یاران غیبت و دوران ظهور و لحظات آخر غیبتت باشیم!
کاش مرا برگزینی مولای من!
تو توفیق بده، تو لیاقت بده!
تو بده هر آنچه را نداریم مولای من.
زلال تر از قطرات اشک
فرقی نمی کند که گودال کوچک آبی باشی
یا دریای بیکران، زلال که باشی، آسمان در تو پیداست
مختصری از زندگی نامه امام مهدی
حضرت مهدی(عج) دوازدهمین و آخرین امام ما در صبح جمعه، روز نیمه شعبان سال 255 ه.ق در شهر سامرا دیده به جهان گشود و تا سال 260 هجری در کنار پدر بزرگوارش، حضرت امام حسن عسکری، زندگی کرد.
امام عسکری ، حضرت مهدی را در این مدت 5 سال از گزند حاکمان عباسی ک تصمیم بر قتل وی داشتند ، حفظ نمود.
امام عسکری ، حضرت مهدی را به عنوان امام بعد از خود به یاران نزدیک و مورداعتماد خود معرفی کرد.
حضرت مهدی در سال 260 هجری ، پس از شهادت امام عسکری به مقام امامت رسید.
دوره اول امامت حضرت مهدی - که از سال 260 تا سال 329 هجری به طول انجامید - ، "غییبت صغری" نامیده میشود.
در این مدت امام از طریق چهار نفر از یاران صمیمی و مورد اعتماد خود ، پیروان را رهبری میکرد.
پس از غیبت صغری ، دوره ی دوم امامت حضرت مهدی آغاز شد که به "غیبت کبری" معروف است.
تبادل لینک هوشمند 
خبرنامه وب سایت:
آمار
وب سایت: